One-shot " Na zawsze"

____________________________________________________

- Kocham Cię – szepnął Key przyciskając policzek do klatki piersiowej starszego.

- Kocham Cię Kibum – odparł Jonghyun łapiąc młodszego za brodę i przyciągając do siebie. Złączył ich usta w długim, przepełnionym pasją pocałunku. Całował go namiętnie, wręcz brutalnie, jak gdyby chciał w ten sposób pokazać młodszemu ile dla niego znaczy. Jak silna jest jego miłość.

Nie przeszkadzało do jednak Key. Uwielbiał jego usta, a zwłaszcza wtedy gdy wykorzystywał je w taki sposób. Jonghyun nieśpiesznie wędrował językiem po podniebieniu kochanka, dłońmi badając każdy skrawek jego pleców. Delikatnie wsunął je pod materiał koszulki, przez co oddech Kibuma stał się szybszy i bardziej nierówny. Jonghyun zauważył, że jego również stał się płytszy.

- Próbujesz doprowadzić mnie na skraj świadomości? – zaśmiał się Key odchylając głowę do tyłu, podczas gdy starszy zaczął niebezpiecznie zahaczać palcami o zapięcie jego spodni.

- Mam taki zamiar – szepnął Jonghyun delikatnie nadgryzając płatek ucha Kibuma, na co ten jęknął z rozkoszy. Jjong przeniósł się z policzka na szyję kochanka, gdzie namiętnie tworzył nowe malinki.

- Ucieknijmy stąd. – wyszeptał nagle Kibum.  Jonghyun przerwał wykonywane czynności u spojrzał mu prosto w oczy.

- Gdzie?

- Jak najdalej. – Pewność Key wywarła na starszym takie wrażenie, że i jemu ten pomysł przestał wydawać się głupi.

- Zbieraj się idziemy. – powiedział ściągając z siebie blondyna i zakładając koszulkę.

- Huh? Po co? – spytał podejrzliwie Kim zdziwiony gwałtownością Jonghyuna.

- Uciekamy. To był w końcu Twój pomysł – uśmiechnął się brunet, łapiąc swojego chłopaka za ręce i wyciągając z domu na deszcz. Key w odpowiedz jedynie zaczął się śmiać.

- To dokąd chcesz się udać? – spytał Jonghyun gdy znaleźli się już w samochodzie.

- Jak najdalej – powtórzył Kibum. Jjong odpalił kluczyki i auto ruszyło.

Przez całą drogę chłopcy trzymali się za dłonie wesoło rozmawiając. Mimo podłej pogody dopisywał im wspaniały humor. Jonghyun wierzył, że to właśnie dzisiaj przeżyje najpiękniejszy wieczór ze swoim chłopakiem.

Jak bardzo się mylił.

Dosłownie kilka sekund trwało owe zdarzenie. Pamiętał tylko mocne szarpnięcie kierownicą, krzyk Kibuma, oślepiające światło i przeszywający ból.

Później już tylko szumiało mu w głowie. Nie był pewny czy aby na pewno wciąż jest świadomy. Czuł okropny ból w lewej nodze. Dookoła było dużo krwi. Nie jego krwi.

- Kibum. – wysilił się na cichy jęk. Poczuł jak coś obok niego lekko się poruszyło. Starając się ze wszystkich sił, powoli przekręcił głowę na bok. Twarz Key znajdowała się kilkanaście centymetrów od jego. Kim był blady a usta miał sine. Patrzył na niego, a w jego oczach było widać ból i strach.

- Jjong – wyszeptał tak, że ledwie było go słychać.

- Shhh.. Jestem tu. – Odpowiedział Jonghyun, pomimo bólu siląc się na łagodny uśmiech. Key spróbował odwzajemnić gest, jednak jego kąciki tylko zadrżały. Jonghyun dopiero teraz zauważył, że wciąż trzyma jego rękę. Zacisnął mocniej dłoń gładząc kciukiem zimne palce blondyna.

- Nie bój się. Będzie dobrze – szepnął Jonghyun patrząc na to drobne, poranione ciałko. Key chciał się poruszył, przez co przeszłą go falą ogromnego bólu. Zacisnął wargę powstrzymując się od jęku, które i tak wydobyło się z jego ust.

- Spokojnie. Patrz na mnie.. Będzie dobrze, obiecuję. – To ostatnie zdanie powiedział bardziej do siebie.

- Nie zostawisz mnie? – wydukał Key i zesztywniał, jak gdyby samo otwarcie ust było dla niego ogromnym wysiłkiem.

- Nigdy Cię nie zostawię. Będę przy Tobie na zawsze. – odparł Jonghyun mocniej zaciskając dłoń chłopaka.

- Na zawsze? – powtórzył Key, a w jego oczach pojawiły się iskierki. Iskierki szczęścia, które znikły wraz z przybliżeniem drugiego pojazdu.

- Na zawsze. – obiecał Jonghyun

- Kocham Cię Jjongi.

- Kocham Cię Kibum. – powtarzał Jjong, nie przerwanie głaszcząc dłoń blondyna.

Czuł jakby mijały godziny. Leżeli tak we wraku własnego samochodu,  porzucając wszystkie plany.

Jonghyun ponownie spojrzał na Key. Twarz miał spokojną, jakby pogrążoną we śnie. Dla Jonghyuna wyglądał jak śpiący aniołek. Jedyne co go martwiło to fakt, że ręka Kibuma była zimna.

- Będzie dobrze. – szepnął Jonghyun mocniej zaciskając dłoń. Wtem usłyszał odgłos syren. I wszystko znów potoczyła się tak szybko jak sam wypadek. Ktoś ściągnął z nich maskę samochodu. Jonghyun słyszał zagłuszone głosy lekarzy i policjantów, którzy oceniali sytuację. Powoli tracił przytomność.

Poczuł jak ktoś go podnosi i kładzie na czymś miękkim. Spanikował nie czując dłoni Key przy swojej. Chciał krzyczeć, szarpać się, ale nie potrafił.

- Kibum! Ratujcie Kibuma! – powtarzał mając nadzieję, że ktoś z zebranych usłyszy jego myśli.

Nastała cisza, którą po chwili przerwał spokojny głos starszego mężczyzny.

- A drugi chłopak?

- Niestety. Przybyliśmy za późno – słowa kobiety odbijały się w uszach Jonghyuna.

- Co?! Przecież on się wykrwawi! Pomóżcie mu! Kibum! – kontynuował walkę ze swoimi myślami.

Ktoś zamknął drzwi karetki i pojazd ruszył.

- Kibum. – szepnął Jonghyun ostatkiem sił, przez co kilku lekarzy spojrzało na niego. Po chwili rozległo się głośnie pikania i cisza.

- Szybko defibrylator! Tracimy go! – krzyknął ktoś.

Ale nie było już takie potrzeby. Jonghyun nie chciał walczyć, a tym bardziej wracać. Podjął decyzję.  Dopiero teraz doszło do niego to co się wydarzyło. Poddał się. Chciał znów połączyć się ze swoim kochankiem. Chciał być przy nim już na zawsze.

W pojeździe panowało zamieszanie. Medycy robili co w ich mocy by utrzymać chłopaka przy życiu. W końcu karetka zatrzymała się przed szpitalem i cieszę przerwał głos starszego lekarze.

- Straciliśmy go.